ஒரு விசித்திரமான சிந்தனையுள்ள அரசர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் தினசரி காலையில் எழுந்ததும், அரண்மனையில் உள்ளவர்கள் யாருடைய முகத்திலும் விழிக்கமாட்டார். மாறாக அவர் தூங்கி எழுந்ததும் அவருடைய கண்ணை ஒரு துணியால் கட்டி, மதிற்சுவரின் மீதுள்ள மண்டபத்தில் அவரை நிற்க வைப்பார்கள். அந்த வழியாக வழிப்போக்கர் யாராவது வரும்போது மன்னரின் கண் கட்டை அவிழ்த்து விடுவார்கள். அந்த வழிப்போக்கரின் முகத்தில் அரசர் விழிப்பார். இதுதான் அன்றாட வழக்கம்.

ஒருநாள் காலையில், அரசர் மண்டபத்தில் கண்ணைக் கட்டிக் கொண்டு காத்திருக்கிறார். அப்பொழுது அந்த வழியாக ஒரு விவசாயி தனது தலையில் ஒரு கூடையை கவிழ்த்துக் கொண்டு வருகின்றார். அரண்மனை அருகில் வந்ததும், அவர் தனது தலையில் இருந்த கூடையை விலக்குவதற்கும், அரசரின் கண்கட்டை அவிழ்ப்பதற்கும் சரியாக இருந்தது.

அரசர் விவசாயியின் முகத்திலும், விவசாயி எதேச்சையாக அரசரின் முகத்திலும் விழித்துக் கொண்டனர். போயும் போயும் இந்த ஏழை விவசாயியின் முகத்திலா விழித்தோம் என்ற வெறுப்போடு அரசர் திரும்புகிற போது அவர் தலை அருகில் இருந்த தூணில் பட்டு, சிறிது காயம் ஏற்பட்டுவிட்டது. உடனே அரசருக்கு கோபம் தலைக்கு மேல் ஏற, இவன் முகத்தில் விழித்ததும் இவ்வாறு நடந்து விட்டதே. இவன் ராசியில்லாதவன். இவன் உயிருடன் இருக்கக்கூடாது என்று தீர்மானித்து அரசர் அவ்விவசாயியை தூக்கிலிட ஏற்பாடு செய்யும் படி உத்தரவிட்டார்.

அதன்படி, தூக்குக் கயிற்றின் முன்னர் நின்ற விவசாயியிடம், உனது முகத்தில் விழித்தவுடன் எனது தலையில் அடிப்பட்டுவிட்டது. நீ ராசியில்லாதவன், உன்னைத் தூக்கிலிட்டுப் போகிறேன். இறுதியாக உனக்கு சொல்ல ஏதாவது இருந்தால் சொல், அதற்கு ஒரு அவகாசம் கொடுக்கிறேன்… என்றார் அரசர்.

அதற்கு அந்த விவசாயி பலமாகச் சிரித்தார். ஏன் சிரிக்கிறாய்? என்று அரசர் கத்தினார்.

அதற்கு அவ்விவசாயி, அரசே! மன்னிக்க வேண்டும், என் முகத்தில் விழித்ததால் உங்களுடைய தலையில் தான் அடிப்பட்டது. உங்களுடைய முகத்தில் விழித்த எனக்குத் தலையே போகப் போகிறது. ஆகவே நம்மில் யார் ராசியில்லாதவர் என்று நினைத்துச் சிரிக்கின்றேன் என்றார்.